|
||||||||
Een muziekveteraan / bluesgitarist is Ronnie Earl sinds hij in 1983 debuteerde met ‘Smokin’’. 22 Albums verder staat hij er nu opnieuw met zijn band The Broadcasters en ‘Beyond the Blue Door’. Velen zullen Earl snel linken aan de band Roomful of Blues waar hij van 1979 tot 1988 (met o.a. Chris Vachon, Rich Lataille, Mark Early, Travis Colbey en Dave Howard) als lead gitarist deel van uit maakte. Earl is universitair hoofddocent gitaar aan het Berklee College of Music en heeft les gegeven aan de National Guitar summer workshop in Connecticut. Ronald Horvath aka Ronnie Earl werd in 1953, in Queens, NY, geboren. Hij leerde in 1973 gitaar spelen nadat hij Muddy Waters zag tijdens een concert in de Jazz Workshop in Boston. Zijn eerste baan vond hij als ritmegitarist in The Speakeasy, een blues club in Cambridge, MA. Naast het spelen in de Boston blues scene, reisde Earl twee keer met Greyhound Bus naar Chicago, waar hij door Koko Taylor werd geïntroduceerd in de Chicago blues scene. Later reisde hij naar New Orléans en Austin, TX, waar hij tijd doorbracht met Kim Wilson, Jimmie Vaughan en The Fabulous Thunderbirds. In 1979 trad hij als lead-gitarist toe tot de band Roomful of Blues. Earl begon, naast het spelen met Roomful of Blues, solo te spelen in 1986. Hij bracht zijn eerste soloalbum uit bij Black Top Records, met een kwartet dat zich richtte op blues instrumenten. Nadat hij Roomful of Blues had verlaten, begon hij samen te werken met tijdgenoten Ron Levy en Jerry Portnoy, Earl King, Jimmy Rogers en Jimmy Witherspoon. In 1988 richtte Earl zijn eigen band op, die hij The Broadcasters noemde. De band is genoemd naar een van de eerste Fender-gitaren (verkocht in 1950), die oorspronkelijk het label The Broadcaster had gekregen. De eerste groep omvatte Darrell Nulisch (zang), Jerry Portnoy (mondharmonica), Steve Gomes (bas) en Per Hanson (drums). In 1988 brachten ze hun eerste album, ‘Soul Searchin’ uit, in 1990 gevolgd door ‘Peace of Mind’. Voor hun album ‘Language of the Soul’ [1994] bestond de line-up uit Bruce Katz (keys), Per Hanson (drums) en "Rocket" Rod Carey (bas). Voor het album ‘The Color of Love’ [1997] maakten Marc Quinones (percussie) en Gregg Allman (keys) deel uit van de line-up. De huidige Broadcasters bestaat uit Dave Limina (piano, Hammond B3), Diane Blue (zang), Forrest Padgett (drums) & Paul Kochanski (bas). In 2017 brachten Ronnie Earl and the Broadcasters ‘The Luckiest Man’ uit, hun 11de release bij Stony Plain Records. In oktober 2018 vieren Ronnie Earl and the Broadcasters 30 jaar als band. De opvolger ‘Beyond the Blue Door’ is #23! “Brand New Me” opent (met Limina aan de piano, Perrett op tenorsax en terwijl Blue zingt en Earl -Earl is Earl- moeiteloos op gitaar speelt) het album. In het nummer wil Earl eer brengen aan de groten van Motown. Vervolgens brengen ze Howlin Wolf’s “Baby How Long” met een van de gasten Kim Wilson als zanger en harpist die, opgesloten in een telepathisch samenspel met Earl, met zijn gitaartussenkomsten, de intensiteit blijft pushen. In “Drown in My Own Tears” (een Henry Glover nummer) zijn het Limina op zowel piano als B3, Earl en Piccolo op tenorsax, die de het schone weer bepalen. Het gitaarwerk op deze opvallende instrumentale track is typisch Earl. “Alexis’ Song” (geschreven door Earl en Piccolo) is een van de unieke combinaties. Het korte nummer is een beschouwend duet tussen beiden, met Piccolo die op sax de melodie draagt en Earl, nogal ongewoon, die alleen maar akkoorden speelt.In “The Sweetest Man” (geschreven door Earl, Limina en Blue) komen ze elk, om de beurt, in de schijnwerper. Dan volgt er het Bob Dylan nummer “It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry”, waarin David Bromberg op akoestische gitaar en zang opvalt. Earl begeleid hem op elektrische gitaar. Het nummer vat de essentie van beide meesters op hun best samen. We zijn met “A Soul That’s Been Abused” pas halverwege van het album (dat 1u13 duurt!). In het nummer horen we opnieuw Piccolo op tenorsax die solo's ruilt met Earl, afgewisseld met Blue’s zang en de blazers, die spelen op deze remake van een eerder Earl’s nummer. Blue laat dan haar soul kwaliteiten horen op Timmy Thomas’ “Why Can’t We Live Together” en Wilson is de blues man op een andere blues klassieker, Little Walter's “Blues with a Feeling”. Hier krijgt Earl het gezelschap van de gitaren van Peter Ward en Scott MacDougal. Earl heeft zijn ritmesectie maar een andere gast Michael Rush is bassist op zijn eigen compositie “T-Bone Stomp”. Dit is niet de "T-Bone Shuffle" (van T-Bone Walker), hoewel de melodie inderdaad een shuffle is. Op “Wolf Song” gebruikt Earl even enkele van de zinnen uit "Smokestack Lightning" Hij verwijst zo naar de essentie van de "down home blues", waarnaar in zijn citaat wordt verwezen. De harmonica van Wilson en de piano van Anthony Geraci zorgen hier voor een bruisend juke joint-gevoel. “Peace of Mind” knipoogt naar de orgelgeluiden van Grant Green. Blue zingt hier een van haar betere nummers. Het bluesy nummer is de perfecte mooie inleiding tot het vintage Philly-achtige nummer van Gamble & Huff's “Drowning in a Sea of Love”. Let hier zeker op de solo van Earl, die misschien wel eens een van de meest memorabele kan worden. Ronnie Earl wordt nog even diep spiritueel op “Bringing Light (To a dark Time)” (geschreven door Kochanski en Blue) en sluit daarna af met “Blues for Charlottesville“, een korter nummer, waarmee hij rustig de deur dicht trekt. 'Behind the Blue Door' bevestigt de status die Ronnie Earl in de voorbije decennia opgebouwd heeft, als een van de meest soulvolle blues/ soul/ jazz gitaristen die we vandaag in de internationale blues scene kennen. “ Met ‘Behind the Blue Door' confirms Ronnie Earl his status, that he has built up over the past decades, as one of the greatest blues guitarists, we know today in the international blues scene… “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Ronnie Earl and the Broadcasters:
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
